Porozmawiajmy o temacie niezwykle ważnym, dotyczącym nas wszystkich, naszych nawykach toaletowych. Wyobraź sobie, że jesteś na spacerze w lesie, nagle zachciało Ci się siku. Znajdujesz ustronne miejsce, kucasz i załatwiasz swoją potrzebę. Automatycznie nasze mięśnie dna miednicy, przez pozycję, w której się znalazłyśmy rozluźniają się, bez wypierania (pozycja nam już to zapewniła) robimy w spokoju siku. Po czym wstajesz i spacerujesz dalej… Ot co, każdy to w życiu przeżył. Utrudnienia zaczynają się, paradoksalnie, gdy znajdujemy się tam, gdzie są toalety, a mianowicie sedes. Sedes przypomina krzesło, więc kucnięcie odpada. W domu jeszcze usiądziemy, ale w miejscu publicznym już niekoniecznie, boimy się zarazków. Nie do końca da się w tej pozycji rozluźnić, zarówno podczas siedzenia, tym bardziej w przysiadzie, więc zaczynamy przeć. Podczas parcia obniżamy nasze narządy wewnętrzne o około 4cm, rozciągamy również mięśnie, które same się nie mogły rozluźnić, no bo przecież nie kucnęłyśmy. Dodajmy jeszcze do tej sytuacji przetrzymywanie moczu, bo muszę skończyć dany rozdział książki, bo sytuacja w pracy nie pozwala mi na to, abym od razu poszła do toalety.

Może na tej stacji benzynowej jeszcze nie chcę się zatrzymać i jadę kolejne 50 km do kolejnej. Odwróćmy sytuację, kończę pracę i idę jeszcze zrobić siku, żeby mi się po drodze nie zachciało, choć chwilę temu byłam. Tymi nawykami, dzień w dzień zaburzamy odruchowy mechanizm oddawania moczu. W prawidłowym mechanizmie, pełny pęcherz, daje o sobie znać uciskając ściany pęcherza, drażni receptory w nim znajdujące się i wysyła sygnał do mózgu: “idź zrób siku/kupę”. Warto zatem zastanowić się jak poprawić nasze nawyki, aby stały się dobre, to znaczy, nie utrudniały kontroli mięśni dna miednicy oraz odruchowej pracy wypieracza (mięsień niezależny od naszej woli, oplatający pęcherz, odpowiedzialny za opróżnienie pęcherza).